لطيفـه قلـب

د غوښی دی ټوکړی ته په پښتو کې زړه او عربی کې فواد ویل کیږي او دا مخلوق چې د زړه سره دی قلب ویل کیږي. د دی نبوت او علم آدم ؑ ته ورکړل شوی وه.

په حدیث کې دي چې په زره او قلب کې فرق موجود دی. دی دنیا ته ناسوت ویل کیږي. د دی سربیره نور جهانونه هم شته، یعنی ملکوت (د ملائکو جهان)، عنکبوت (د خدای د بادشاهۍ د تخت جهان)، جبروت (د روحونو جهان)، لاهوت (د عدم جهان)، وحدت (د الٰہي وحدت جهان) او احدیت (د الٰہي یووالي جهان).

په ناسوت کې د ګولی د چاودنی څخه مخکی دا جهانونه موجود وه او د دی مخلوقات هم د اول نه موجود وه. پرښتی د روحونو سره یوځای جوړی شوی. لیکن ملائکی او لطایف د اول څخه په دی مقاماتو موجود وه، وروسته بیا په عالم ناسوت کې په څو سیارو باندی دنیا آباده شوه. ځینې له منڅه ولاړ او ځینې منتظر دي. دا مخلوقات یعنی لطایف او ملائکی د روحونو د امر کن څخه ۷۰ زره کاله مخکی تخلیق شوي دي او د لطایفو له جملی څخه قلب د محبت په مقام کې ساتل کیده او د همدی په وسیله د انسان ارتباط د الله سره قایم کیږي. د الله او بنده ترمنځ دا د ټلیفون آپریټر حیثیت لري. پر انسان دليل او الهامات د همدی په وسیله وارد کیږي. نکته: (دلیل هر وخت د الهام سره یوځای راځي. الهام قابل د اعتبار ندی که دلیل ورسره مل نه وي).

د ټولو لطیفو عبادتونه د قلب په وسیله عرش ته رسیږي لیکن دا مخلوق پخپله د ملكوت څخه مخکی نشي تللی، د دی مقام خُلد دی. د دی عبادت هم دننه او د دی تسبیح هم د انسان په ډانچه کې وي. د دی د عبادت څخه بغير به جنتیان هم افسوس کوي ځکه چې الله فرمایلی: ( آیا دی خلکو دا فکر کړی چې زه به دوۍ د نیکانو په صف کې شمار کړم؟) ځکه چې د ‌منور شوي قلبونو خاوندان به په جنت کې هم الله الله کوي. د جسمونو عبادت د مرګ څخه وروسته ختمیږي د چا قلب او لطایف چې د الله د نور سره طاقتور شوي نه وي د هغوۍ لطایف به په قبرونو کې په خسته حالت کې اوسیږي یا به له منځه ولاړ شي، البته منور او طاقتور لطایف د علیین مقام ته ځي. د محشر د ورځی څخه وروسته چې کله نوي جسمونه ورکړل شي نو بیا دا لطایف او انساني روح به یواځی د دیدار کوونکو لافاني ولیانو په جسمونو کې داخلیږي. هغو کسانو چې (لطایف او روحونو) ته په دنیا کې الله الله ورزده کړی وه هلته به هم دایمي ذکر کوي او هلته له ورتګ څخه وروسته به د هغوۍ مرتبی د وخت په تیریدو لوړیږي. او څوک چې دلته په زړه ړانده وي هغه به هلته هم ړانده وي. ځکه چې د عمل ډګر دا دنیا وه، او هغوۍ به ټول د انجماد ښکار شي (یعنی نه به د عبادت کولو توان ولري او نه به یې مرتبی لوړی شي). د عیسویانو، یهودیانو سربیره د هندوانو مذهب هم د دی مخلوقاتو قایل دی. هندوان دی ته شکتيانی او مسلمانان دوۍ ته لطایف وایي.

قلب د زړه کین اړخ ته د دوه انچونو په فاصله کې قرار لري د دی مخلوق رنګ زیړ دی. د دی بیداره کیدو سره انسان زیړه رڼا په خپلو سترګو کې محسوس کوي. بلکه ځینې عامل حضرات د دی لطیفو د رنګونو په وسیله د خلکو علاج هم کوي. ګڼ شمیر خلک د خپل زړه خبره په حق ګڼي. که زړونه واقعا رښتوني دي نو ټول د زړونو خاوندان ولی سره یو ندي؟

د عام انسان قلب صنوبري (بی حسه) وي په کوم کې چې هیڅ ډول زیرکتیا نه لیدل کیږي، د نفس او خناس د غلبی په وجه یا د خپلی سادګۍ په وجه غلطه فیصله هم کولی شي. (قلبِ صنوبر) باندی اعتماد کول ناداني ده. کله چې په دی زړه کې د الله ذکر پیل شي نو بیا په ده کې د نیکۍ او بدۍ تمیز او پوهه راځي. دی ته بیا (قلبِ سلیم) ویل کیږي، بیا کله چې د ذکر د کثرت له امله د ده رخ رب لوري ته وګرځي دی ته بیا (قلبِ منیب) ویل کیږي، دا ډول زړه یو څوک له ورانو کارونو څخه منع کولی خو شي لیکن صحیح فیصله نشي کولی، بیا کله چې د الله تعالی د تجلیاتو نزول په دی زړه باندی پیل شي نو دی ته (قلبِ شهید) ویل کیږي. حدیث: په مات زړه او مات قبر د الله رحمت وریږي، په دی وخت کې چې زړه څه شی ووایي په چپه خوله یې ومنه ځکه چې د تجلۍ سره نفس هم د مطمؑنه منزل ته رسیږي او الله (حبل الورید) جوړیږي بیا الله وایي چې زه د هغه ژبه جوړیږم د کومی په وسیله چې هغه خبری کوي، د هغه لاس جوړیږم د کوم په وسیله چې هغه نیول کوي.

د ژباړې معلومات

دا ژباړه د ټولنې پر بنسټ ولاړه ده او دقت او د اصلي متن سره مطابقت یقیني کولو لپاره تایید ته اړتیا لري.